Nazwa WWAA stanowi połączenie skrótu Warszawa oraz pierwszej litery wyrazu architektura.
Razem z młodym zespołem potrafią zaprojektować wszystko - budynki duże i małe, pawilony, wnętrza, wystawy w obiektach współczesnych i zabytkowych. W swoich realizacjach łączą tradycję z nowoczesnością, materiały naturalne ze sztucznymi. Czerpią z ludowości, by ją zinterpretować w nowy sposób. Nie uciekają od ornamentu i dekoracyjności. Powtarzają: - Architektura to sztuka. Architekt to twórca. Kontekst jest najważniejszy.
Pracowania WWAA mieści się w biurze Komin 73 na terenie poprzemysłowym znanym jako Soho Factory przy ul. Mińskiej 25. W budynku z kominem z cegły (stąd nazwa) zmieściły się różne firmy. Jest strefa tzw. coworkingu. Obok siebie pracują projektanci zajmujący się m.in. designem, grafiką, fotografią, modą, webdesignem, projektowaniem parametrycznym, mappingiem 3d i animacją.
- Na tle tego stalowo-plastikowego Expo, a tak wyglądało ok. 90 proc. pawilonów innych krajów, nasz wyróżniał się jako ciepły, drewniany i pachnący - mówi architekt Natalia Paszkowska, współautora.
Projekt konkursowy z 2007 r. zrealizowany w 2010 r. zrobił furorę. Obiekt był oblegany w Szanghaju. Elewacje inspirowane ludowymi wycinankami spodobały się Chińczykom, który mają swoją tradycję pięknych i precyzyjnych wycinanek z papieru. W nocy pawilon świecił niczym lampion, wycięte wzory stawały się wtedy jeszcze wyrazistszym ornamentem.
Pawilon miał stalową konstrukcję, elewacje zostały wykonane ze sklejki, wzory były wycinane frezarką sterowaną cyfrowo. Elementy, które - wypadły - po wycięciu, wykorzystano do wykonania mebli - siedzisk na zewnątrz. Architekci chcieli, by po budynku dało się chodzić. Spacer miał się kończyć na dachu. Inwestor (PAIZ Polska Agencja Informacji i Inwestycji Zagranicznych) uznał, że to zbyt niebezpieczne.
Budżet był początkowo kalkulowany na poziomie ok. 80 mln zł, zaczął się kryzys, Polska miała się wycofywać z Expo. Na szczęście tak się nie stało. Wersja oszczędnościowa pawilonu za ok. 11 mln zł spełniła swoje zadanie promocyjne z naddatkiem. Ktoś skopiował projekt WWAA w Dubaju, o czym architekci dowiedzieli się od pewnego prawnika z tego miasta. Obiekt tymczasowy zniknął.
Po polskim pawilonie z Szanghaju o powierzchni 2,4 tys. m kw. nie ma śladu. Pierwotny zamysł był taki, by wszystko dało się zdemontować do ponownego wykorzystania w nowym miejscu. W wersji oszczędnościowej i z powodu różnych przeszkód obiektywnych okazało się to niemożliwe. - Nie mamy nawet jednego elementu z elewacji z wycinanką - ubolewają Natalia Paszkowska, Marcin Mostafa i Boris Kudlička (autor części ekspozycyjnej).
Materiały prasowe
Z lotu ptaka wygląda jak siedlisko skomponowane z kilku budynków różnej wielkości (w sumie 2,1 tys. m kw.). Domki SDK-u pasują w tym miejscu idealnie. W pobliżu, w zieleni Doliny Służewieckiej, przy ul. Tarniny 7 jest dawne gospodarstwo z kilkoma zabudowaniami jak na wsi. Bajkowo wygląda kontrast z sąsiednimi mrówkcami z betonu.
Projekt Domu Kultury został wyłoniony w konkursie architektonicznym w 2008 r. Wygrała pracownia WWAA z biurem 137kilo (dziś 307 kilo, bo zespół się powiększył i więcej waży). Realizacja zakończyła się na dobre dopiero w tym roku. Projektanci byli przez nas nominowani do Stołka, nagrody - "Gazety Stołecznej".
Materiały prasowe
Pomysł był prosty. Działkę dzieli przez środek wielka rura ukryta pod ziemią. Jej przełożenie kosztowałoby krocie. I tak rura wytyczyła symboliczną oś całego założenia - z domami po jednej i drugiej stronie. W miejscu rury jest obniżenie - ze schodami i miejscami do siedzenia, w całości wyłożone drewnem. Tak powstała dodatkowa letnia scena. Z obniżenia wchodzi się do podziemnych części Domu Kultury. Gdyby jakaś awaria wymusiła dostęp do rury, wystarczy usunąć deski.
Uwagę przykuwa turbina wiatrowa, podobno wytworzona przez nią energia elektryczna wystarcza do oświetlenia terenu parkowego przy SDK. O programie ekologicznym przypominają... kozy i kompostownik. Są też grządki, gdzie można uprawiać warzywa. Blisko nich działa plac zabaw.
Materiały prasowe
W największym budynku mieści się sala wielofunkcyjna z widownią, w której można urządzać spektakle czy koncerty. Jej tylna elewacja, parkowa, służy za ściankę wspinaczkową. Chodzi się po niej bardziej w poziomie niż w pionie ze względów bezpieczeństwa. Nawierzchnia wykonana z tartanu amortyzuje ewentualne upadki.
Materiały prasowe
Stołeczne Muzeum Narodowe ma imponujące zbiory sztuki średniowiecznej - wysokiej klasy rzeźby, nastawy ołtarzowe, obrazy. Sposób ekspozycji wymagał unowocześnienia, co udało się zrobić w 2013 r. Przestrzeń to trzy sale w amfiladzie, a w niej ponad 100 eksponatów.
Dzieła sztuki są teraz wyeksponowane na postumentach ze stali w ciemnym kolorze. Każdy z nich został wykonany z jednego arkusza blachy, odpowiednio wygięty i nacięty. Jak tłumaczą architekci WWAA - "praca włożona tym samym w projekt i wykonanie, jest dalekim echem kunsztu wykonania samych eksponatów, rękodzieła dzięki którym powstały".
Stali jest dużo. Tylko taki materiał wytrzymuje ciężar ołtarzy i rzeźb wykonanych z drewna czy piaskowca. Ale projektantom chodziło też o symbolikę. Stal kojarzy się ze zbrojami i mieczami. Fantastycznie wyglądają przesłony na oknach po stronie południowej. Były konieczne, by chronić cenne zbiory przed zbyt dużą ilością światła słonecznego. W otworach okiennych są zamontowane po dwie warstwy perforowanej blachy. Symboliczna kolczuga daje coś jeszcze - "delikatnie migotliwy wzór i światłocieniowy efekt na posadzce".
BARTOSZ BOBKOWSKI
Widać ją z daleka. Ma 12 kondygnacji. Wieża mieszkalna stanęła na terenie poprzemysłowym należącym kiedyś do Polskich Zakładów Optycznych przy Mińskiej 25. Teraz to Soho Factory Funduszu Inwestycyjnego Black Lion, centrum kulturalne, rozrywkowe i biznesowe, siedziba wielu firm z szeroko rozumianej branży kreatywnej.
Na Kamionku w Rebel One (projekt z 2011 r., ok. 8 tys. m kw.) mieszkają już ludzie. Z górnych pięter rozpościera się niebanalna panorama miasta. Jest kontrast starej i nowoczesnej Warszawy, są pociągi jadące na Dworzec Wschodni, można dostrzec lewy brzeg miasta. Zaskakuje duża liczba drzew, które nadają Soho Facory parkowego charakteru.
Z daleka budynek wygląda jak nowoczesna i ekspresyjna rzeźba. Na elewacji zwracają rozegrane po mistrzowsku różne wątki ceglane. Są pola wklęsłe i wypukłe, lite i ażurowe. Grę światła i cienia oraz kontrasty kolorów wzmacniają głęboko wcięte loggie, z których część ma jaskrawożółty kolor.
Taka ceglana, nierówna powierzchnia elewacji dobrze ? skleiła? nową architekturą z obiektami poprzemysłowymi, także przedwojennymi. Rebel One to wspólny projekt WWAA i pracowni Konkret Architekci.
ADAM STĘPIEŃ
Tymczasową siedzibą Muzeum Sztuki Nowoczesnej jest dawny Pawilon Meblowy "Emilia" przy Emilii Plater 51. Budynek o dwóch nadziemnych kondygnacjach i jednej podziemnej powstał w latach 1967-1969 według projektów Mariana Kuźniara i Czesława Wegnera. Ówczesna prasa zachwycała się jego lekkością, ogromnymi przeszkleniami, ? pilastym dachem? i imponującą powierzchnią sprzedaży ok. 3,6 tys. m kw. Ładne wnętrza w PRL-u a także w III RP zaczęły zagracać coraz brzydsze i cięższe meble w kolorach tzw. sosów monachijskich.
Stołeczny ratusz wynajął Emilię w 2012 r., by służył Muzeum Sztuki Nowoczesnej na wystawy, wykłady, seminaria dopóki nie powstanie docelowa siedziba na placu Defilad. Architekci z pracowni WWAA oczyścili przestrzeń pawilonu z wtórnych podziałów. Dodali efektowne oświetlenie. Budynek znów jest lekki, pełen światła w dzień i wieczorem.
IV edycja festiwalu ? Warszawa w budowie?, corocznego i sztandarowego wydarzenia Muzeum Sztuki Nowoczesnej, odbyła się już w ? zmodernizowanym modernizmie? przez WWAA. Ogromne zainteresowanie wzbudziła inauguracyjna wystawa ? Miasto na sprzedaż. Historia, teraźniejszość i przyszłość reklamy na ulicach Warszawy?. Temat zawsze gorący. Na wernisażu był tłum. Na tę wystawę zostały zaprojektowane proste bryły ze sklejki nazywane przez architektów ekspozytorami. Służyły umieszczeniu druków, plakatów, fotografii, makiet czy neonów.
Fot. Agata Grzybowska / Agencja Gazeta
KUBA ATYS
Inny dom, inna architektura, odmienna rzeźba, choć też bardzo ekspresyjna. Uwagę przykuwają balkony z betonu i stali. Wystają z elewacji niczym zwielokrotnione ostrza piły. Budynek wielorodzinny o powierzchni ok. 8,7 tys. m kw. to wspólny projekt WWAA i Konkret Architekci.
Z opisu architektów: ? Siedziska, stoliki, donice a nawet karmniki dla ptaków stają się uzupełnieniem wijących się wokół budynku barierek i jednocześnie ornamentem indywidualizującym fasadę. Trapezoidalne wsporniki balkonów dynamizują statyczną bryłę, ale przede wszystkim wprowadzają przestrzeń zewnętrzną, wpuszczając jak najwięcej światła do mieszkań zlokalizowanych poniżej?.
Rebel One ma porowatą elewację z cegły, Kamion Cross tworzy do tej wieży kontrast. - Odcina się swoją nowością. Jest dość gładki, trochę jak smartfon ale ma dodane ? zęby? balkonów - mówi Natalia Paszkowska.
Już ich nie ma. Obiekty były tylko tymczasowe - z drewna, sklejki i poliwęglanu, na dwa sezony. Skromne, proste, surowe i opatrzone charakterystyczną trójramienną gwiazdą mercedesa. Widać je było dobrze z wiaduktu mostu Poniatowskiego.
Architekci wpadli na pomysł, by wykorzystać jakoś garaże, które stały w tej okolicy. Kiedy pojechali w to miejsce, by zrobić im zdjęcia, okazało się że właśnie zostały rozebrane, czego nikt jakoś nie zauważył. Wtedy zapadła decyzja: robimy ich fantom, wspomnienie, przywołamy kształt bryły o charakterystycznych uskokach.
W letnim pawilonie, quasigarażu odbywały się wykłady o mieście, prezentacje, akcje na pograniczu sztuki i kultury, warsztaty rowerowe. Atrakcyjny program powstał we współpracy z fundacją Bęc Zmiana. Drzwi do poszczególnych modułów garażu zostały wykonane ze sprasowanych elementów karoserii samochodowych. W środku kusił piękny model auta, wiadomo jakiej marki, która uznawana za luksusową? zeszła blisko ludzi?.
RAFAL KLOS
RAFAL KLOS
RAFAL KLOS
Mieści się w zabytkowej Nowej Oranżerii w Łazienkach Królewskich. Luksusowy lokal w środku powiększył się o antresolę. Jej ściana to blacha kortenowska, zbrązowiała od rdzy. Jest lekka, ażurowa ze wzorem wykonanym wycinarką wodną pod wysokim ciśnieniem (waterjet). Została w wielu miejscach pokryta prawdziwymi roślinami. Całość tworzy żywą i piękną ścianę. Metalowy stelaż to swoista przestrzenna wariacja na temat natury.
RAFAL KLOS
Materiały prasowe
Jest piękna. Lekka. Świetnie wpasowana w krajobraz. Podzielona na sekcje, z których każda ma swoje zadaszenie.
Trybuna zdała swój egzamin 18 grudnia 2014 r. w święto narodowe Kataru. Zasiadł na niej Emir Kataru Tamim bin Hamad Al Thani z całą świtą, w sumie 300 osób. Dostojnicy z trybuny przyjmowali defiladę wojskową (zobacz film). Mieli widok na Zatokę Perską i nową część miasta West Bay z drapaczami chmur. Blisko jest park i pałac Emira oraz przystań.
- Forma nawiązuje do kształtu tradycyjnych katarskich łodzi (dhow), wykorzystywanych między innymi do poławiania pereł. Zadaszenie jest inspirowane charakterystycznym ożaglowaniem - mówi architekt Marcin Mostafa.
Trybuna ma stalową konstrukcję pokrytą drewnem modrzewiowym i sklejką. To obiekt tymczasowy, który można zdemontować a potem ustawić w innym miejscu. Rozmiary: 40 m długości, 15 m głębokości, w najwyższym punkcie - 8,5 m od ziemi.
Materiały prasowe
Materiały prasowe
Defilada w święto narodowe Kataru 18 grudnia 2014 r. w Dausze. Projekt trybuny honorowej dla Emira Tamima bin Hamada Al Thani i 300-osobowej świty powstał w pracowni WWAA.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze