Brawurowe akcje na pomoc zwierzętom: kot w rurze, kaczka w...

Historię bobrzycy Poli śledzi cała Warszawa. W marcową sobotę pogryzione zwierzę znaleźli przechodnie nad Świdrem. Została znaleziona przez przypadkowych przechodniów nad Świdrem. Do Powsina przewiózł ją patrol interwencyjny fundacji Azylu pod Psim Aniołem. Lekarz weterynarii, którzy opatrzył bobra, stwierdził, że pacjent jest samicą, a rany spowodowane są pogryzieniem przez inne zwierzęta, prawdopodobnie psy. Po zaaplikowaniu leków, glukozy i wygrzaniu pod lampą, Pola poczuła się nieco lepiej. W poniedziałek zaczęła chrumkać, wodzić oczami za opiekunką, a nawet pogryzła miskę z wodą.

Jej stan wciąż był jednak bardzo ciężki. Bobrzycy nie udało się wyleczyć - zmarła w czwartek koło południa. Ale gdyby nie pomoc ludzi nie miałaby żadnych szans.

Przypominamy inne dramatyczne historie, w których warszawiacy ratowali zwierzęta. Uwaga, wrażliwi - nie wszystkie kończą się dobrze!

Kilka dni czekał na ratunek mały kociak uwięziony  w rynnie przy Żurawiej 20a. Jego straszliwe zawodzenie mieszkańcy budynku usłyszeli pewnej wrześniowej niedzieli 2002 r. Próbowali go ratować, potem zaalarmowali służby miejskie i Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami. Bez skutku. W końcu sprawę opisała "Gazeta". I dopiero wtedy kota udało się uratować.

Kot utknął gdzieś w rurach pod powierzchnią prawie dwumetrowego betonowego zagłębienia, między blokiem a przybudówką. Rura opadała stromo w dół i nie wiadomo, jak dalej biegła. Na miejscu pojawił się administrator domów komunalnych, który pozwolił podkopywać rury.

Mieszkańcy przez blisko dwie godziny rozbijali beton. Szczepan Kawski, były dyrektor schroniska Na Paluchu, pracujący w miejskim wydziale ochrony środowiska, próbował zdobyć plany kanalizacji. Nic z tego - budynek powstał w 1959 roku, dokumentacji ani śladu.

Kiedy w rurze był już duży otwór, jeden z mieszkańców zszedł do wykopu i zaczął miauczeć. Kot odpowiadał, ale był za głęboko i nie miał siły, by wdrapać się do góry.

Wtedy padł pomysł, by kota wypłukać wodą do dużego kanału pod Żurawią - mógł zginąć, ale to była jedyna szansa. Plan był taki: policja zamknie Żurawią, MPWiK wejdzie do kanałów pod ulicą, straż pożarna wpompuje wodę.

Strażacy puścili wodę - delikatnie, potem pod ciśnieniem trzech atmosfer. Kot jednak się nie pojawił. Do rur wlano 2,5 tony wody. - Koniec akcji - orzekli wodociągowcy i zaczęli wychodzić z kanału.

- Kot! Żywy! - wydobył się ze studzienki okrzyk dwóch innych kanalarzy. Kociak trafił do lecznicy Hematowet na Żoliborzu. Tam kotek, a w zasadzie kocica, dostał kroplówkę z glukozą i serię zastrzyków z antybiotykami. Przygarnęli go mieszkańcy kamienicy, którzy go uratowali.

Spacerujące z psami po ul. Nowoursynowskiej panie Małgorzata i Anna usłyszały: Miauuu, miauuu! Był czerwiec 2001 r. - Miauczenie było przeraźliwie smutne - mówi pani Anna. A co gorsza dochodziło z pnia ogromnego dębu Mieszko. Najwyraźniej w drzewie utknął kot.

Kotek wybrał najstarsze i najokazalsze drzewo na Mazowszu. Dąb szypułkowy Mieszko I, ostaniec Puszczy Mazowieckiej, liczy ponad 600 lat, ma 850 cm w obwodzie i 26 m wysokości. Zwierzęcia nie było widać, nie można się też było do niego dostać przez wąskie szczeliny w drzewie. Panie zadzwoniły do straży pożarnej, do schroniska Na Paluchu, do fundacji Animals. W końcu na miejsce przybył ursynowski patrol straży miejskiej. Z Kolegium Europejskiego wypożyczono drabinę. Z niej można było zajrzeć do znajdującej się prawie dwa metry nad ziemią wąskiej szczeliny między pniem a betonową plombą. Do kota nie można jednak było się dostać. Zapadła decyzja - trzeba rozwiercić otwór w drzewie. Ale Mieszko jest pomnikiem przyrody.  Wojewódzki konserwator przyrody zgodził się na zrobienie otworu w betonowej plombie. Wezwano chirurga drzew. Ale zanim przyjechał, kota wyjął jeden ze strażników.

To dość powszechna historia - zdarza się w remontowanych domach.

Była ich piątka - szare i czarne. Na świat przyszły latem 2002 r. w piwnicy bloku na ul. Próchnika 8c na Żoliborzu. To była prywatna piwnica, której właścicielka nie miała nic przeciwko małym lokatorom, tym bardziej że opiekowała się nimi ich matka. Ale w trakcie remontu wstawiono nowe, szczelne okna. I młode kociątka zostały uwięzione w środku. Matka została na zewnątrz. Koty zaczęły brudzić wewnątrz i zaczął się problem. Sprawą zajęła się znana na Żoliborzu karmicielka kotów Bożena Adamczyk i inspektor Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. Na miejscu pojawiła się straż miejska i stwierdziła, że kotów w piwnicy nie ma. - Co za absurd? Po prostu schowały się - komentuje Stanisław Stelmaszczuk z TOZ-u. Następnego dnia do piwnicy znów zajrzeli strażnicy w asyście pracowników WSM Żoliborz Centralny. Również obecności kotów nie stwierdzili. Reporter "Gazety" pojechał na miejsce i między deskami w piwnicy bez trudu dostrzegł kocięta. W końcu znana żoliborska karmicielka zwierząt pani Zofia Kuśmierczuk zgodziła się przenieść koty do swojej piwnicy.  Nie będzie to łatwe, bo dzikich kotów nie da się złapać. - Będę musiała je zwabić na zapach jedzenia - mówi pani Zofia.

W sierpniu 2004 r. mała, czarna suczka rasy pekińczyk wywołała nie lada zamieszanie na stacji metra Dworzec Gdański. Wyślizgnęła się z obroży i spadła na tory wprost pod stojący pociąg. Za chwilę pociąg miał opuścić stację i pomknąć w kierunku Kabat. - Nie mogliśmy dopuścić, by ten kurs odbył się kosztem życia biednego psa - mówił ówczesny rzecznik metra.

Pracownicy metra szybko przystąpili do akcji ratunkowej. Wyłączyli napięcie na trzeciej szynie (gdyby pies na nią spadł lub nastąpił, poraziłby go prąd o mocy 750 wolt). Do działania przystąpili dyżurny stacji i funkcjonariusz Służby Ochrony Metra. SOM-owiec trzymał za nogi dyżurnego, który wisiał do dołu głową między wagonami stojącego pociągu i łapał psa. W taki sposób udało się wydobyć pekińczyka. Pasażerowie nagrodzili obu panów gromkimi brawami. Pociąg opuścił stację z pięciominutowym opóźnieniem.

Kilka dni trwała akcja ratowania kawki, która w kwietniu 2011 r. wpadła do szybu wentylacyjnego pawilonu przy ul. Nugat na Imielinie. Ptaka próbowali wydostać strażacy, ekopatrol i ratownicy wysokościowi. Jej walkę o życie usłyszała pani Jolanta prowadząca tam sklep. Znalazła  kontakt do Renaty Markowskiej, szefowej fundacji Noga w Łapę. - Zbudowałam z synem cztery konstrukcje-windy, które miały ją skusić jedzeniem, a potem uwięzić. Potem wyciągnęlibyśmy ją na sznurku - tłumaczy pani Renata.

Jednak kawka wystraszona ludźmi z latarkami nie dała się złapać. - Zdecydowałam się czuwać na dachu, przez trzy dni spędziłam tu 16 godzin - opowiada pani Renata.

Ale kawki nie udało się uratować. Pani Jolanta mówiła wtedy "Gazecie", że to nie pierwszy taki wypadek. Tragedie mają miejsce z powodu niezabezpieczonego siatką wlotu do szybu.

Kilka razy do roku w północno-zachodnich dzielnicach Warszawy pojawiają się łosie z Kampinosu. W maju 2008 r. dorodny łoś szedł środkiem ulicy Płockiej. Strażnicy zorganizowali pogoń. Zwierzę udało się zwabić dopiero w bramę przy Młynarskiej, tam zostało uśpione i odwiezione do lasu.

Bardzo często łosie wędrują aż do Cytadeli. Przebiegają przez Wisłostradę i zdążają ku drzewom na stoku Cytadeli. Potem zjeżdżają weterynarze, żołnierze, i dziennikarze. Pstrykają flesze, weterynarz strzela pociskiem usypiającym. Zwierzę wpada do fosy. Żołnierze ładują je na platformę ciężarówki i wywożą do Kampinosu. Mirosław Markowski, wicedyrektor Kampinoskiego Parku Narodowego, tłumaczył "Gazecie": - To nic niezwykłego, bo te łosie takie już mają charaktery. Lubią sobie wędrować w poszukiwaniu jedzenia. W chłodniejsze miesiące szukają ulubionych sosnowych igieł, a latem zapuszczają się na łąki, gdzie mają różne pędy krzewów i trawy. Szukają jedzenia prawie w centrum miasta, bo za bystre w dzień to one nie są. Zanim się zorientują, jak daleko się zapuściły, wędrują już po Bielanach lub Żoliborzu. Na Bemowie ich widok nikogo nie dziwi. W parku mamy ok. 250 łosi i wiemy, że nieraz zdarza im się wybrać na dłuższą wędrówkę po okolicy. Poza tym łoś ma słaby wzrok. Zanim się zorientuje, potrafi zajść w naprawdę ruchliwe miejsce.

W lipcu 2009 r. młoda klempa, czyli samica łosia, biegała po Ursusie. Pojawiła się na ulicy Traktorzystów koło stacji kolejowej, weszła na nasyp i spacerowała wzdłuż torów. Gdyby nie przejeżdżający obok kierowca, mogła zginąć pod kołami pociągu. Mężczyzna zgonił zwierzę z torów, zapędził w zaułek i wezwał straż miejską. Strażnicy przyjechali z lekarzem weterynarii i łowczym leśnym, który obezwładnił klempę, trafiając ją pociskiem ze środkiem usypiającym. Gdy już spokojnie spała, załadowano ją na ciężarówkę i wywieziono do Puszczy Kampinoskiej. - Klempa zapewne stamtąd przywędrowała. Po wyglądzie można wywnioskować, że to młoda, okołodwuletnia samica - spekuluje łowczy Waldemar Czyżewski.

Rok wcześniej dwa dwuletnie łosie paradowały po pl. Czerwca 1976 r. koło ratusza Ursusa.

W 2003 r. w gmach Biblioteki Uniwersyteckiej przy Dobrej uderzył drapieżny trzmielojad. Nie zauważył szyb, w których odbija się niebo. Miał szczęście - przeżył. Mniejsze ptaki w większości przypadków giną na miejscu.

To samo dotyczy innych wysokich budynków.

- Problem nasila się w okresie wędrówek i późnym latem, gdy młode dopiero poznają miasto - tłumaczy dr Wiesław Nowicki, ornitolog z Instytutu Zoologii PAN.

Łukasz Rejt, ornitolog z PAN, badał to zjawisko na przykładzie Pałacu Kultury. - Zbieraliśmy około 300 martwych ptaków rocznie - mówi. - Do tego trzeba dodać ptaki, które przeżywały zderzenie z budynkiem, ale ranne nie miały szans na przeżycie.

Łukasz Rejt wyniki badań z Pałacu Kultury porównywał z zapiskami na ten temat z lat 50., czyli tuż po powstaniu budynku. - Są notatki, że wówczas na Pałac wpadały całe stada np. mysikrólików czy muchołówek żałobnych. O świcie plac Defilad był ponoć gęsto usłany zdechłymi ptakami - opowiada.

BUW postanowił temu zaradzić - na oszklonym gmachu rozwiesił czarne sylwetki sokoła - teraz szyby będą widoczne dla ptaków. Sposób z naklejaniem czarnych sylwetek stosują dziś administratorzy wielu oszklonych budynków i Zarząd Dróg Miejskich, który rozwiesza je na szklanych ekranach akustycznych przy trasach szybkiego ruchu.

Trzmielojad wrócił na wolność, gdy nabrał sił i zagoiło mu się uszkodzone w czasie zderzenia oko.

W 2004 r. w Warszawie odbywał się Europejski Szczyt Gospodarczy. Tysiące policjantów przyjechało chronić polityków. Zamieszek nie było. Najwięcej mówiło się o wyczynie policjantów, którzy w Ogrodzie Saskim uratowali dwa kaczątka - wpadły do studzienki kanalizacyjnej w strefie zero przy hotelu Victoria.

"Gazeta" relacjonowała: "- Natychmiast gdy to zauważyłem, zawołałem kolegów - opowiadał "Gazecie Stołecznej" starszy aspirant Tomasz K. z sekcji minersko-pirotechnicznej. - Przytrzymali mnie za nogi i prawie cały opuściłem się do studzienki. Udało mi się wydobyć kaczki. Aspirant K. nie czuje się bohaterem: - To był po prostu ludzki odruch. Jednak i tak stał się bohaterem międzynarodowych mediów." Jego akcję ratunkową opisały światowe agencje prasowe, a zdjęcie butów wystających znad studzienki cieszyło się wielką popularnością w serwisie Associated Press.

Prawie trzy godziny trwała niebezpieczna wędrówka kaczej rodziny ulicami Warszawy w maju 2003 r. Mamę kaczkę i siedem drepczących za nią piskląt zauważono na ul. Rakowieckiej. Rodzina prawdopodobnie zgubiła drogę - stadko szybkim krokiem oddalało się od stawów na Polu Mokotowskim i błąkało po ruchliwych ulicach.

Na widok kaczek samochody i autobusy hamowały z piskiem opon. Groźnie zrobiło się na Puławskiej, ale ptakom udało się szczęśliwie przedostać przez ruchliwą arterię. Dotarły do skweru Szewczenki, gdzie rozpoczęła się akcja ratunkowa.

W łapaniu zabłąkanych kaczek wzięło udział dwóch strażników miejskich i policjant. Kaczątka szybko trafiły do kartonowego pudła, z którego - mimo tupania i pisków - nie były w stanie się wydostać. Problemy pojawiły się przy próbach złapania mamy. Zdenerwowana podrywała się w powietrze, gdy tylko ktoś próbował do niej podejść.

W końcu ratownicy na trawniku przy pomniku Tarasa Szewczenki wypuścili malutkie kaczątka z kartonu. Ich mama wylądowała obok nich kilkanaście sekund później.

Teraz już wszystkie razem pod opieką funkcjonariuszy podreptały na przejście dla pieszych przy ul. Klonowej. Po wstrzymaniu na ulicy ruchu eskortowane przez radiowóz skierowały się w stronę parku Łazienkowskiego. Minęły okradziony chwilę wcześniej samochód z wybitą boczną szybą, manifestację pielęgniarek pod kancelarią premiera i w końcu bezpiecznie weszły przez bramę do Łazienek, gdzie dołączyły do innych kaczych rodzin.

W kwietniu 1996 r. cała Warszawa kibicowała próbom ujęcia pewnego guźca. W Powsinie bezimienny wówczas samiec afrykańskiej świni odbywał tu kwarantannę przed podróżą do zoo w San Diego, do którego został sprzedany przez warszawskie zoo. W czasie próby przetransportowania do samochodu czmychnął w las. Warszawiacy nazwali go Non Diego - na pamiątkę jego niechęci do San Diego.

W okolicznych lasach odbyło się kilka obław na guźca. Wszystkie zakończyły się niepowodzeniem.  Specjaliści twierdzą, że guziec zamarzł, gdy przyszły pierwsze mrozy. Realiści, że został odstrzelony przez kłusowników i zapeklowany. Optymiście, że nie chciał tej pomocy i żył (żyje?) długo i szczęśliwie.

O guźcu pisały wszystkie polskie gazety codzienne i tygodniki opinii. Poważne analizy pod hasłem "guziec a sprawa polska" zamieścił "Der Spiegel" i "Wall Street Journal Europe". Audycję nadało radio BBC. Został bohaterem paru filmów dokumentalnych oraz powieści. A jego imię nadano ulicy na Ursynowie.