10 najbrzydszych budynków roku. Najgorszy jest... [RANKING]

Budynek hotelu Hampton by Hilton przy ul. Wspólnej trafia do finałowej dziesiątki być może trochę na wyrost. Bo 17-piętrowy gmach jeszcze nie jest gotowy. Jednak po demontażu rusztowań widać już jego elewacje oraz budzące zdumienie ażurowe ramki sterczące prostopadle do ścian. Internauci szyderczo ochrzcili je "kuwetami". Prawdopodobnie będą ulubionym miejscem przesiadywania gołębi, a hotel zamieni się w największą w Warszawie ptasią toaletę.

Fot. Bartosz Bobkowski / Agencja Gazeta

Budynek, którego inwestorem jest austriacka forma S+B  ma długą historię. Jego budowę zaczął w 2006 r. krakowski inwestor według projektu pracowni Warcent. To ona zaprojektowała budynek o klaustrofobicznie niskich kondygnacjach (2,6 m.), żółtoszarej elewacji i niezgrabnej bryle. Austriacki inwestor przez jakiś czas zastanawiał się nad zburzeniem budynku i zaczęciem prac od nowa. W końcu jednak postanowił zlecić poprawienie jego projektu austriackiemu architektowi Ernstowi Hoffmanowi i Polakowi Piotrowi Bujnowskiemu.  Chyba nie do końca się udało.

Fot. Bartosz Bobkowski / Agencja Gazeta

My to nazywamy stodołą - tak półżartem mówił architekt Tomasz Kazimierski z pracowni Kazimierski i Ryba o konstrukcji, która wyrosła na dachu 55-metrowego biurowca Atrium 1 przy rondzie ONZ. To rodzaj szopy z blachy falistej - wypisz wymaluj kurnik przeniesiony żywcem spod Baniochy. Konstrukcja przytłacza budynek. Architekt tłumaczył, że w trakcie budowy okazało się, że biurowiec potrzebuje bardziej okazałych urządzeń klimatyzacyjnych, niż początkowo sądzono. Bo inwestor, firma Skanska, chciał, by budynek był najnowocześniejszy, zaopatrzony w zaawansowaną klimatyzację. "Stodoła" zostanie z czasem obudowana jakimiś panelami, które ograniczą rolnicze skojarzenia. Ale to nie jest jedyna wada budynku - sprawia wrażenie kulawego, bo z lewej strony opiera się na filarach. W ten sposób przecięto przez niego przejazd do kolejnej inwestycji planowanej na jego tyłach. Czarne przeczucia do przyszłości gmachu budzi fakt, że jego główny najemca, bank BZ WBK, jeszcze zanim do niego się wprowadził, już zakleił część elewacji wielką na kilka pięter reklamą. Obym się mylił, ale mamy tu kandydata na budynek szpecący centrum.

Fot. Przemysław Wierzchowski / AG

Latem do użytku został oddany budynek Pacific Residence przy ul.Solec. To monstrualny, 12-piętrowy gmach. Wdziera się sześciopiętrowymi skrzydłami-cyplami pomiędzy dwa malutkie, dwupiętrowe domki, wizualnie miażdżąc je i przygniatając. Na niedawnej wystawie o architekturze w Muzeum Sztuki Nowoczesnej tę inwestycję przedstawiano pod tytułem "Zachłonność" jako przykład chciwości dewelopera, nie widzi kontekstu swojej inwestycji, a jedynie chłonność działki. Budynek zaprojektowała pracownia Piotra Szaroszyka na zlecenie firmy Euro City. Budynek powstał na działce, którą firma zdobyła od Muzeum Azji i Pacyfiku, obiecując oddać parter gmachu na nową siedzibę muzeum. Słowa dotrzymała, tyle, że z wieloletnim opóźnieniem. A monstrualny gmach szpeci tę część Powiśla.

Fot. Przemek Wierzchowski / Agencja Gazeta

Fot. Przemek Wierzchowski / Agencja Gazeta

Inwestycja u zbiegu alei Wilanowskiej oraz al. Rzeczypospolitej powinna być wizytówką Miasteczka Wilanów. Nie jest. Pół biedy z architekturą budynku, autorstwa pracowni Plus3Architekci. Jest tylko nijaka. Gorzej, że budynek powstał przy potoku Służewieckim, tam, gdzie plan zagospodarowania przewidywał urządzenia przeciwpowodziowe. Deweloper, firma Sawa Apartments obalił ten fragment planu w sądzie. I zbudował dom straszący ślepymi ścianami. A na parterze osłoniętym dużymi przeszkleniami, tam, gdzie inwestycja w tak ważnej lokalizacji powinna mieć sklepy, urządził za pomocą zamiennych pozwoleń na budowę... parking. W efekcie budynek zamiast zapraszać do Miasteczka, zniechęca do niego.

Fot. Sławomir Kamiński / Agencja Gazeta

Przy ul. Krowiej w Porcie Praskim dobiegają końca ostatnie prace nad apartamentowcem budowanym przez spółkę należącą do grupy Elektrim. Sześciopiętrowy gmach powstał na miejscu ponadstuletniego budynku dawnej fabryki wyrobów żelaznych Leona Ogórkiewicza i Jana Zagórnego stał na Pradze od 1903 r. Jego mury z czerwonej nieotynkowanej cegły, przetrwały dwie wojny światowe, czasy PRL i pożar w 2003 r. Inwestor, wbrew opiniom konserwatora zabytków przeforsował rozbiórkę budynku. Na jego miejscu postawił budynek według projektu pracowni CJK Architekci. Dolną część nowego apartamentowca została obłożona cegłami, co miało imitować stare fabryczne mury. Efekt jednak jest taki, jakby nowy dom wytrysnął ze starej fabryki jak krwiożerczy kosmita z brzucha astronauty w filmie "Obcy".

Trzypiętrowy stelaż reklamowy przy ul. Dolina Służewiecka w sensie formalnym nie jest inwestycją. Teoretycznie to konstrukcja tymczasowa, która służy zebraniu pieniędzy na remont małej willi, która zniknęła za reklamami. Jednak jej rozmiary kwalifikują ją do umieszczenia w tym zestawieniu. Wygląda zresztą na to, że "tymczasowość" może być pojęciem względnym. Właściciel stelażu nie przejmuje się bowiem w najmniejszym stopniu krytyką warszawiaków narzekających na to, że reklama szpeci widok. A choć ursynowscy urzędnicy zarzekają się, że stelaż jest klasyczną samowolą budowlaną, to nadzór budowlany, który bada tą inwestycję od października, wcale nie jest ani o krok bliżej do decyzji o jej przymusowej rozbiórce.

Obecność wyremontowanego placu Szembeka w tym rankingu to zaskoczenie. Wszystko zapowiadało sukces. Koncepcję urbanistyczną remontu placu przygotował architekt Jacek Szerszeń, projekt opracowała pracownia Pleneria, która wcześniej z sukcesem przygotowała przebudowę placu Grzybowskiego. Dzielnica nie skąpiła pieniędzy - remont pochłonął aż 22 mln zł. A jednak tą modernizację trudno zaliczyć do udanych. Plac powinien być tłem dla neogotyckiego kościoła Najczystszego Serca Marii. A odciąga od niego wzrok szpalerem potężnych, przeskalowanych ram pomiędzy którymi rozwieszono lampiony. U niepokojąco dużej ilości ludzi stojaki budzą skojarzenia z szubienicami. Może ten rozmach był niepotrzebny? Może na tym placu powinno być mniej elementów? Czy każda dzielnica musi mieć swój okazały granitowy "salon"? Na dodatek o salon dbać, a latem, kilka miesięcy po zakończeniu prac na placu, spomiędzy eleganckich krat otaczających drzewa wykwitły ogromne pióropusze chwastów. Złe przeczucia budzą też zapowiedzi umieszczenia na placu pomnika Piotra Szembeka. Projekty, które co jakiś czas wyciekają, nie nastrajają optymistycznie.

FOT. BARTOSZ BOBKOWSKI / AGENCJA GAZETA

Centrum Nauk Biologiczno-Chemicznych przy ul. Żwirki i Wigury teoretycznie też nie powinno trafić na listę architektonicznych wpadek. Szacowny inwestor- Uniwersytet Warszawski. Inwestycja poprzedzona prestiżowym konkursem architektonicznym na koncepcję zagospodarowania całego kwartału między Żwirki i Wigury a Banacha. Projekt budynku powierzony renomowanej pracowni, jaką jest Kuryłowicz&Associates. Gwarancja stabilnego finansowania - Unia Europejska dała na tą inwestycję aż 280 mln zł. A jednak - jak zachwyca, kiedy nie zachwyca. Budynek jest banalny. Nie ma w sobie ani jednego elementu, który powstrzymałby ziewanie. Choć kształcą się tam m.in. biolodzy przed budynkiem nie znaleziono miejsca na zakomponowaną z pomysłem zieleń. Trwa rozbudowa budynku, ale na znaczący postęp architektoniczny się nie zanosi.

Fot. Agata Grzybowska / Agencja Gazeta

Drugie miejsce w tym rankingu zajmuje najsłynniejszy dom pogrzebowy w mieście. To architektoniczno-urbanistyczny koszmar. Zaprojektowali go ponad dekadę temu architekci Wojciech Kawęczyński oraz Tomasz Gamdzyk. Budowa zaczęła się, gdy drugi z nich pełnił funkcję naczelnika wydziału estetyki w stołecznym ratuszu. To ściągnęło uwagę na tą inwestycję słowo "budowa" jest jak najbardziej na miejscu - na pieczołowicie zaprojektowanym przez urbanistów placu Narutowicza powstała buda. Bezkształtna, bez pomysłu, bez charakteru.

Fot. Przemek Wierzchowski / Agencja Gazeta

Wygląda, jakby projektowali ją wyjątkowo nieudolni studenci, którzy nigdy nie wybrali się na miejsce inwestycji. Ma wdzięk bazarowego straganu z pieczonymi kurczakami, ignoruje sąsiedztwo majestatycznego ceglanego kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP parafii św. Jakuba, nie trzyma żadnej linii zabudowy, otynkowana jest na tandetny beżowy kolor... Można tak wyliczać w nieskończoność.

A miało być tak pięknie... 192-metrowy apartamentowiec przy ul. Złotej, zaprojektowany przez Daniela Libeskinda miał być nową ikoną Warszawy, zadziornym orłem z polskiego godła - tak mówił sam projektant. Wyszedł leniwy warszawski gołąb. Najlepsze, co jest w tym wieżowcu, to jego bryła - tysiące ton żelbety układają się w kształt muślinowej chustki wydętej lekkim powiewem. Dlatego oglądany ze Stegien, Pragi, czy dalekiej Woli wieżowiec wciąż robi wrażenie. Ale im bliżej, tym gorzej. Nie daj bóg podnieść wzrok podczas spaceru po ul. Emilii Plater. Wszystko przez elewację, która jest inna, niż obiecywały wizualizacje. Powszechna jest opinia, że borykający się z finansowymi kłopotami inwestor, firma Orco, postanowił oszczędzić na materiałach wykończeniowych. Zamiast szkła wysokiej jakości i przejrzystości zamówił nieprzezroczyste szare panele, które zrujnowały efekt lekkości bryły. Przedstawiciele Orco niezmordowanie powtarzają, że choć budynek z zewnątrz jest praktycznie gotowy, to wciąż jeszcze za wcześnie na jego oceny, bo elewacja jeszcze jest brudna, bo jej wygląd zmieni się, gdy przyszli mieszkańcy zapalą światła w swoich apartamentach... Może. Na razie kontrast między oczekiwaniami a rzeczywistością jest porażający.

Fot. Adam Stępień / Agencja Gazeta

Zobacz ranking najładniejszych budynków 2013 roku w Warszawie