Warszawa lat 70. Moda i znane twarze [DUŻE ZDJĘCIA]

Złotą płytę prezentują w 'Studio 2' członkowie szwedzkiego zespołu ABBA. Zdjęcie powstało w październiku 1976 r. Był to jedyny pobyt grupy w PRL-u. Do polski Szwedów, którzy znajdowali się wówczas u szczytu sławy, udało się zaprosić realizatorom popularnego wówczas 'Studia 2' Telewizji Polskiej. Wysłannikami do Sztokholmu byli reżyser Tomasz Dembiński i scenografka programu Teresa Różyłło. Najpierw 6 października przyleciała Agnetha Ase Fältskog wraz z ojcem. A dzień później Björn, Benny i Frida. Ponoć Agnetha nie latała samolotem wraz z mężem Björnem, by w razie katastrofy ich córka Linda nie straciła obojga rodziców. Fani, którzy dowiedzieli się o przylocie ABBY, tłoczyli się przed hotelem Forum, gdzie zamieszkali (dziś to hotel Novotel) oraz przed studiem telewizyjnym, w którym nagrany został program 'ABBA w Studio 2'. Został pokazany 13 listopada 1976 r. i przyciągnął do telewizorów nie mniejsze tłumy telewidzów niż popularne seriale czy mecze piłki nożnej.

Prezenterka Bożena Walter w studiu telewizyjnym w 1971 r. Jeszcze w połowie lat 60. telewizor był dobrem luksusowym, a szczęśliwi posiadacze odbiorników w sobotnie wieczory zapraszali znajomych na oglądanie filmu po 'Dzienniku'. Dziesięć lat później telewizor (oczywiście czarno-biały) był już obowiązkowym wyposażeniem niemal każdego gospodarstwa domowego. Telewizja niosła rewolucję pod wiejskie strzechy i do domów robotniczych. Cały kraj oglądał zresztą ten sam program. Te same filmy, 'Dziennik telewizyjny', programy rozrywkowe czy dobranocki dla dzieci. W latach 70. działały już dwa programy: TVP 1 i TVP2. Ten drugi zaczęto emitować w październiku 1970 r. Było w nim więcej programów kulturalnych.

Dziś mało kto pamięta, że telewizji nie można było oglądać przez całą dobę. Program w gazetach zajmował niewiele miejsca. Zwłaszcza w dzień powszedni. Zacytujmy program z czwartku 6 lipca 1972 r.:

TVP I: 17.10 film NRD 'Lato nad Szprewą'. 17.25 Film 'Jaszczurki i kameleon', 17.45. Pod znakiem 'U', 18.15 Kurier Białostocki, 18.35. Gdańscy remontowcy, 19. Turystyka i wypoczynek, 19.20 Dobranocka, 19.30 Dziennik telewizyjny, 20.30 V Festiwal Piosenki Żołnierskiej.

TVP II: 18 Z wizytą w Kraju Rad, 18.25 Stanisław Wyspiański, 18.45. Kolorowe Spotkania, 20.05 Program USA 'Gwiazdy Cyrku', 21.05 film szwedzki 'Heureka', 20.30 film jugosłowiański 'Lilijka'.

Gdzieś na początku lat 70. moja mama, bodajże w komisie, kupiła perukę. Założyła ją tylko raz. Premiera była zdecydowanie nieudana. Potem peruka służyła już tylko jako rekwizyt w czasie różnych wygłupów i balów przebierańców.

Gdy w 1975 r. przyjechali do nas znajomi znajomych z ZSRR, kupili większą partię peruk. Zapewne na handel. Musiały być modne za naszą wschodnią granicą, bo pod koniec dekady w filmie 'Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz' Stanisław Bareja wyśmiewa zamiłowania radzieckich 'turystek' do takiego upiększenia głowy. W scenie z podupadłego wtedy hotelu Bristol oglądamy grupkę korpulentnych pań z Kraju Rad, które przymierzają peruki.

Nie mogę ze spokojem patrzeć na to zdjęcie. Kamienica u zbiegu ulicy Chmielnej (wtedy Rutkowskiego) i Zgoda (wtedy Hibnera) dziś jest w stanie zupełnej ruiny. W latach 70. należała do najlepiej zachowanych przy tej ulicy.

Sama Chmielna (starym mieszkańcom Warszawy nazwa Rutkowskiego nie przechodziła nawet przez gardło) była miejscem, gdzie ubierały się elegantki. Tu było najwięcej w całej Warszawie komisów, w których można było kupić np. włoskie ortaliony, czy ubrania pochodzące z paczek wysyłanych z Ameryki góralom z Podhala.

Tutaj też rozkwitały różne pracownie rzemieślnicze, prywatne sklepiki z torebkami, paskami i butami. Wiele z nich gnieździło się w podwórkach i w bramach zdewastowanych kamienic.

Przystanek autobusowy na Towarowej tuż przy Srebrnej. Jeżdżąc codziennie do liceum autobusem 163 z Mokotowa na Wolę, wiele razy wysiadałem właśnie na tym przystanku. Tu zaczynałem wagary. Przed 8 rano w autobusie zawsze był tłok. Jednak w jelczu ogórku - takim jaki widzimy na zdjęciu - zawsze można było odnaleźć miejsce stojące za tylnymi drzwiami. Mieściłem się tam, bo byłem chudy jak szparag. Na fotografii z 1974 r. widzimy autobus linii 359, jeżdżący wówczas ze Szczęśliwic na Redutową. Zwróćmy jeszcze uwagę na ludzi. Młodzieniec po prawej stronie w futrzanej czapie sprawia wrażenie ucznia technikum lub szkoły zawodowej z okolic ulicy Kasprzaka. Ten po stronie lewej ma wyraźnie ambicje do bycia modnym.

Przeciętna młodzież męska nosiła wtedy długie włosy, z którymi wciąż jeszcze walczyły dyrekcje szkół. Pod jesionki zakładała kolorowe koszule z wykładanymi kołnierzykami. Czasem ciasne marynarki. Modne też były kurtki ze skóry (zwykle włoskie z komisu) z suwakiem oraz ściągaczami w pasie i na mankietach. Warto zwrócić uwagę na spodnie, które już nieśmiało zaczynają się rozszerzać ku dołowi.

Dziewczyna w mini przy komputerze w Stołecznym Ośrodku Elektronicznej Techniki Komputerowej w 1973 r.

Moda na mini zaczęła królować już w latach 60., gdy rządził pruderyjny Władysław Gomułka. Już w jego czasach partia oficjalnie zaakceptowała krótkie spódniczki. Wydaje się, że pewien wpływ miał na to fakt, że nowa moda rozwiązywała problem zaopatrzenia przemysłu odzieżowego w surowce. Mini spódniczki stały się nawet elementem stroju galowego działaczek Związku Młodzieży Socjalistycznej, stanowiąc komplet z białymi bluzkami i krawatami organizacyjnymi. W latach 70. surowca było więcej i modne stały się m.in. długie spódnice 'bananowe' zszywane z kawałków kontrastowych materiałów. Były hitem sezonu 1974.

W roku 1972 niemal wszystkie starsze dziewczyny w mojej podstawówce śpiewały piosenkę z filmu "Love Story" aż do znudzenia i po polsku: "Za nami miłość najpiękniejsza jaka jest". Film w reżyserii Arthura Hillera dotarł do Polski zaledwie dwa lata po amerykańskiej premierze. Na zdjęciu widzimy zakochaną parę przed Salą Kongresową, gdzie wyświetlano film. Kolejki po bilety na 'Love Story' przed Kongresowa były tasiemcowe. Wiły się wzdłuż ulicy Emilii Plater, a ludzie czekali w strugach deszczu.

Niedługo potem nasza klasa w kinie Luna obejrzała polski film o miłości "Jezioro osobliwości" w reżyserii Jana Batorego. Dziewczyny płakały, a po filmie przekonywały, że my chłopcy nic z tego nie rozumiemy.