Muranów z lotu ptaka. Na zdjęciu pośrodku od dołu do góry widoczna ulica Juliana Marchlewskiego, czyli dzisiejsza aleja Jana Pawła II. To fragment Trasy N-S - o której przebiciu przez Muranów marzył już przed wojną prezydent Stefan Starzyński. Fotografia powstała w 1965 r. i widać na niej dwa oblicza architektoniczne miasta. Zabudowa u dołu zdjęcia to jeszcze socrealistyczne osiedle powstałe na rumowisku getta w latach 1949-1956 według projektu Bohdana Lacherta. Bloki widoczne u góry powstały już w latach 60. i mają skromną architekturę.
Górny pawilon Powiśla od strony Alej Jerozolimskich nadal pełni funkcję kas i poczekalni. Kilka lat temu został wyremontowany. Jego architektura z żelbetowej łupiny (rewolucyjnego odkrycia lat 30.) może kojarzyć się z latawcem. Na przełomie lat 50. i 60. w modelu tym wciąż doszukiwano się przyszłości architektury, a zdjęcia takich arcydzieł konstrukcji łupinowych jak hangar w Orvieto czy Pałac Sportu w Rzymie publikowano na łamach wielu ówczesnych pism polskich.
Plac Konstytucji w 1954 r. Jest sercem Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej. Otwarto go 22 lipca 1952 r. Pośrodku placu stanęła wówczas trybuna, z której Bolesław Bierut przyjmował manifestację. Plac otaczają potężne budynki z podcieniami i wielkimi sklepami. Zbudowano je z rozmachem. Plejada artystów i rzemieślników ozdobiła budowle socrealistycznymi rzeźbami, mozaikami, kutymi w metalu bramami, malowidłami, a nawet ceramiką. Była to najbardziej reprezentacyjna dzielnica mieszkaniowa w całej Polsce.
Pierzeja odbudowanych kamienic przy Krakowskim Przedmieściu pomiędzy Trębacką a placem Zamkowym na zdjęciu z 1953 r. Budynki te zostały odtworzone o kilka lat wcześniej niż Starówka - bo do lipca 1949 r., równolegle z budową Trasy W-Z. W głębi zdjęcia widać dopiero rekonstruowane kamienice wokół placu Zamkowego oraz 'surowy' jeszcze szczyt katedry św. Jana wskrzeszonej w nowym kształcie przez Jana Zachwatowicza.
Plac Dzierżyńskiego (dziś Bankowy) w 1962 r. W głębi widać długi, nieukończony jeszcze blok mieszkalny, który całkowicie odmienił kształt placu. Do użytku oddano go we wrześniu 1962 r. Jak to na ówczesnych budowach, usterek było mnóstwo. Jeszcze w listopadzie w budynku nie skończono zakładania instalacji centralnego ogrzewania, a do kranów nie docierała ciepła woda. Po lewej pomnik Feliksa Dzierżyńskiego z 1951 r. Na pierwszym planie niewielka kolejka do budki telefonicznej.
Widok z tarasu Pałacu Kultury i Nauki na osiedle Grzybów. Powstało w pierwszej połowie lat 60. XX w. według projektu Jana Bogusławskiego i Bohdana Gniewiewskiego. Całkowicie zmieniło dawny układ ulic, takich jak Bagno czy Świętokrzyska. Jego południowa część składa się z trzech kilkunastopiętrowych wysokościowców mieszkalnych i dwóch ogromnych, niższych bloków wzdłuż Świętokrzyskiej. Rozdziela je wyprostowana ulica Bagno (widoczna pośrodku), a partery budynków zajmują sklepy. Na ich dachach świecą neony "Delikatesów" i mieszczącego się tu sklepu "1001 Drobiazgów". Sprzedawano w nim całą masę sprzętów niezbędnych w domu.
Tu przed wojną znajdowała się gęsto zabudowana żydowska Dzielnica Północna. Po wojnie przez rumowisko getta na Muranowie przebita została ulica Marcelego Nowotki, czyli dzisiejsza Władysława Andersa (na zdjęciu pośrodku od lewej do prawej). Zupełnie
zmieniło to układ dawnych ulic. Z ulicy Nalewki pozostał niewielki fragment widoczny u dołu. Dalej w kierunku Dworca Gdańskiego wzdłuż Nowotki w latach 50. powstały monumentalne bloki mieszkalne w stylu socrealizmu, między nimi zaś parki sąsiadujące z powiększonym Ogrodem Krasińskich. Po lewej pałac Mostowskich, siedziba Komendy Stołecznej Milicji Obywatelskiej przy ul. Nowolipki 2, w głębi wieża kościoła św. Augustyna.
Sady Żoliborskie zaprojektowane przez zespół pod kierunkiem Haliny Skibniewskiej były dumą Warszawy lat 60. Budynki otoczone drzewami owocowymi stały się plenerem filmowym, dzieci czytały o nich w szkolnych czytankach, a profesjonalni fotograficy zamieszczali fotografie osiedla w prasie i albumach. Architekci przewidzieli przestawne meblościanki umożliwiające zmiany układu mieszkań. Ówczesny przemysł nie był w stanie ich wyprodukować i zrealizowano je jedynie w jednym budynku.
Wnętrze Supersamu największego wówczas samoobsługowego sklepu spożywczego. Na zdjęciu uwagę przykuwa niezwykły dach budynku. Gdy otwierano sklep w 1962 r., na półkach pojawiły się takie rarytasy jak cytryny. Już na kilka godzin przed otwarciem przed Supersamem rósł i gęstniał tłum. Nie pomogli nawet milicjanci przy wejściu. Tłum napierał coraz bardziej. Drzwi zostały wyrwane, eksperymentalne szyby w oknach pękały, cytryn zaś nie starczyło dla wszystkich.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze