W PRL związany z opozycją demokratyczną, w 1980 r. rozpoczął współpracę z międzyzakładowym komitetem strajkowym Huty Katowice, w stanie wojennym obrońca w procesach działaczy NSZZ "Solidarność", co skończyło się dla niego rocznym zakazem wykonywania zawodu. Działał w Komitecie Helsińskim, był wśród założycieli Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.
W 1989 r. zdobył mandat senatora z rekomendacji Komitetu Obywatelskiego w wyborach uzupełniających, w 1991 r. został ponownie senatorem, tym razem z poparciem Wyborczej Akcji Katolickiej, wtedy też przez blisko rok był likwidatorem Państwowej Jednostki Organizacyjnej Radio i Telewizja. W kolejnej kadencji w Senacie reprezentował "Solidarność", a w wyborach 1997 r. zdobył mandat w izbie wyższej z listy AWS. W 2001 r. wystartował do Senatu z ramienia komitetu Klub Służby Niepodległości - Senat 2001, tym razem bez sukcesu.
Wrócił do polityki po czterech latach przerwy, tym razem mandat senatora zdobył z poparciem PiS. Również reprezentując tę partię, wszedł do Senatu w 2007 r. Przepadł za to w wyborach w 2011 r., kiedy po zmianie ordynacji wyborczej na jednomandatową, w okręgu podwarszawskim pokonała go wystawiona przez PO Anna Aksamit.
Ur. 1946, jeden z bardziej doświadczonych parlamentarzystów, były wicepremier i marszałek Sejmu.
W latach 80. związany z PZPR, w 1989 r. przyłączył się do Ruchu 8 Lipca, tworzonego przez działaczy z reformatorskim zacięciem. Po upadku PRL był wśród współzałożycieli Socjaldemokracji RP (SdRP), przekształconej w 1999 r. w SLD. Był wiceprzewodniczącym partii.
W 2004 r. odszedł z Sojuszu z 30 politykami do autorskiego projektu Socjaldemokracji Polskiej (SdPl). W proteście przeciw polityce Leszka Millera wraz z Borowskim partię opuścili wtedy m.in. Izabela Sierakowska i Andrzej Celiński, dołączył do nich Tomasz Naęcz z Unii Pracy. Decyzja Borowskiego skonfliktowała go na lata ze środowiskiem SLD. Do swojej dawnej partii nigdy nie wrócił.
W latach 1989-1991 Borowski był wiceministrem rynku wewnętrznego w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Jana Krzysztofa Bieleckiego, potem posłem. Jesienią 1993 r. objął tekę wicepremiera i ministra finansów w rządzie Waldemara Pawlaka. Podał się do dymisji zimą 1994 r. po konflikcie wokół odwołania wiceministra finansów Stefana Krawca. W 1995 r. został szefem Urzędu Rady Ministrów w rządzie Józefa Oleksego. Kończył kadencję jako wicemarszałek Sejmu z rekomendacji SLD, wybrany powtórnie zajmował stanowisko do 2001 r. Po wygranych przez SLD wyborach został marszałkiem Sejmu. Złożył dymisję w kwietniu 2004 r., już jako polityk SdPl. W 2005 r. Socjaldemokracja Polska przepadła w wyborach, Borowski nie wszedł do Sejmu. Wystartował w wyborach prezydenckich, kiedy z rozgrywki wycofał się Włodzimierz Cimoszewicz. Poparło go 10,3 proc. Polaków. W 2006 r. z sukcesem wystartował na radnego Mazowsza, zabiegał też o prezydenturę Warszawy pod sztandarem komitetu koalicyjnego Lewica i Demokraci. Z wynikiem 22,6 proc. był trzeci, przegrywając z Kazimierzem Marcinkiewiczem (PiS) i Hanną Gronkiewicz-Waltz (PO). Do Sejmu wszedł w 2007 r. W 2011 r. został senatorem niezależnym. Wystartował z poparciem SLD i PO.
Typuje dr hab. Norbert Maliszewski z UW, psycholog społeczny, specjalista od marketingu politycznego:
Choć notowania PO spadają w całej Polsce, to w Warszawie ten spadek nie jest aż tak duży. W stolicy faworytami będą - choć nie bezwarunkowo - urzędujący senatorowie. Troje senatorów zostało wybranych z listy Platformy, czwarty - Marek Borowski - zdobył mandat przy cichym wsparciu PO, która nie wystawiła przeciwko niemu kontrkandydata. Jest dość popularny i rozpoznawalny i to on jest faworytem w tym okręgu. Ma duże szanse na reelekcję. ZOBACZ WARSZAWSKICH KANDYDATÓW DO SENATU [INFOGRAFIKA]
Jesteśmy też na Facebooku. Dołącz do nas i dziel się opiniami.
Materiał promocyjny partnera
Materiał promocyjny partnera
Materiał promocyjny partnera
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze